Vertrek uit Athene

Nadat we gister urenlang feest hadden gevierd, zoals een echte prins dat doet, omdat de koning, mijn vader, erachter was gekomen dat ik zijn zoon was, hadden we even een serieus moment. Tijdens het feest had ik namelijk opgemerkt dat er veertien jongens en meisjes van verschillende leeftijden er uitzagen of ze in huilen gingen uitbarsten. Eerst dacht ik nog: wat een huilebalken. Ze zijn zeker jaloers op mij. Ik wilde ze wegsturen maar mijn vader hield me tegen. Hij vertelde dat Minos, de koning van Kreta, elke negen jaar veertien meisjes en veertien jongens wilde hebben voor zijn minotauros. Dat was een verschrikkelijk wezen, half mens, half stier. Meteen besloot ik natuurlijk hier iets aan te doen. ’Vader’ zij ik ’ dit kan ik doen!” Mijn vader natuurlijk weer janken. Nee, dat ik zo fantastisch ben heb ik niet van hem. Ook niet van mijn moeder trouwens. Die begon ook al te janken toen ik perse over land wilde. Tsss. Maar dit wordt mijn kans om me te bewijzen. Ik ga de minotauros verslaan!
Van mijn vader moest ik allemaal beloftes doen, me niet moe maken voordat ik in Kreta was aangekomen, goed slapen, goed eten, af en toe een postduif sturen en als ik thuiskwam en gewonnen had een wit zeil heisen. Ja, ja. Dat zal ik wel onthouden. Maar eerst mijn spullen pakken.